آیا تا به حال در مورد انواع اوتیسم مطالعه کرده اید؟ تا به حال به این موضوع فکر نموده اید که آیا بزرگسالان هم به اوتیسم مبتلا می شوند؟ ما امروز در مجله فاران شیمی به بررسی سطوح مختلف اوتیسم می پردازیم پس با ما همراه باشید.
سطح بندی اختلالات اوتیسم
اگر به خواهیم به صورت تخصصی اوتیسم را بررسی کنیم عبارت انواع اوتیسم شاید عبارت صحیحی نباشد و بهتر است به جای آن به سطح بندی یا سطوح مختلف آن اشاره کرد. پزشکان و روانشناسان برای تعیین سطح اختلال اوتیسم بایستی دو مورد بسیار مهم توانایی ارتباطات اجتماعی کودک و رفتار ها و علایق محدود و تکراری فرد را بررسی می نمایند، سپس براساس آن این بیماری را سطح بندی می کنند.
اختلال طیف اوتیسم سطح ۱
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح یک که به آن اوتیسم خفیف نیز گفته می شود مهارت‌های ارتباطی و تعاملی قابل توجهی با دیگران دارند. این کودکان می‌توانند گفتگو کنند اما در باقی ماندن و ادامه دادن شوخی ها یا استعاره ها دچار مشکل می شوند. در این سطح این کودکان می توانند دوست‌یابی کنند و برای خود دوستانی داشته باشند. بر اساس DSM5 افرادی که در این سطح تشخیص داده می شوند و برچسب سطح یک را دریافت می کنند نیاز به حمایت دارند.
اختلال طیف اوتیسم سطح ۲
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح ۲ نیاز به پشتیبانی قابل توجهی دارند. علائم مرتبط با این سطح شامل فقدان شدید مهارت های ارتباطی کلامی و غیر کلامی است که تقریبا در تمام امور روزمره این افراد تاثیر گذار است و روند زندگی را برای آنان دشوار تر می سازد. اختلال اوتیسم سطح ۲ را می توان جزء انواع اوتیسم با سطح متوسط دانست که به آن اوتیسم متوسط می گویند.
کودک اتیستیک سطح ۲ پیش از تمام نیازهای درمانی نیازمند برطرف نمودن آشفتگی های حسی خود است به همین خاطر در کشور های پیشرفته در زمینه درمان اوتیسم در ابتدا این کودکان را در برنامه های حسی قرار می دهند. موسیقی درمانی و بازی درمانی نیز می تواند در کنار رویکرد ABA به این کودکان کمک کند.
اختلال طیف اوتیسم سطح ۳
بر اساس DSM5 افراد مبتلا در این سطح نیاز به پشتیبانی اساسی و فراوان در تمام امور روزمره خود دارند. علاوه بر عدم وجود مهارت های ارتباطی شدید در سطح ۳، رفتارهای تکراری و محدود نیز در این افراد نمایان است. رفتار های تکراری به رفتار ها، فعالیت ها یا گفتار هایی اشاره دارد که بارها و بارها تکرار می گردند و رفتار های محدود کننده رفتار هایی هستند که فرد را از دنیای اطرف دور می کند و می تواند شامل عدم سازگاری با تغییر و محدودیت در علایق باشد. می توان گفت اختلال اوتیسم سطح ۳ از شدیدترین انواع اوتیسم یا به عبارتی شدیدترین سطح اوتیسم در بین افراد می باشد.
توجه
دکتر کارن گیل و آرون کاندولا به صورت خلاصه این سه سطح را به این شیوه تفسیر می کنند که :
- فرد دارای اختلال طیف اوتیسم سطح ۱ برای اختلال در عملکرد اجتماعی دچار مشکل است و نیازمند پشتیبانی است.
- فرد دارای اختلال طیف اوتیسم سطح ۲ علاوه بر مورد بالا برای رفتار های محدود کننده و تکراری نیز نیازمند پشتیبانی است.
- فرد دارای اختلال طیف اوتیسم سطح ۳ علاوه بر موارد بالا برای زندگی روزمره و عادی خود نیز نیازمند پشتیبانی است
نکته
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح یک علائم خفیف تری دارند و ممکن است نیاز به پشتیبانی کمتری داشته باشند. مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم سطح ۲ و۳ علائم متوسط تا شدید داشته و به مراتب نیاز به پشتیبانی بیشتری داشته باشند. اگرچه DSM5 توضیحات دقیقی را درمورد طیف اوتیسم ارائه می کند اما این توضیحات کامل نیستند و هیچگونه راهنمایی در مورد نوع خاص پشتیبانی که ممکن است کودک نیاز داشته باشد ارائه نمی کند. برخی افراد به وضوح در هیچکدام از این ۳ سطح قرار نمی گیرند و از طرفی نیز اختلال طیف اوتیسم ممکن است با گذر زمان تغییر یافته و ممکن است شدید تر شود.
علایم مشترک در هر ۳ سطح اختلال طیف اوتیسم
مبتلایان به اختلال اوتیسم در برخی علائم اشتراکاتی دارند که در هر سطح با میزان متفاوت مشاهده می گردد.
علائم اجتماعی
- مشکل در شروع و ادامه گفتگو
- پاسخ و واکنش نادرست به دیگران
- امتناع از تماس چشمی
- عدم درک و واکنش نادرست به هیجانات دیگران
- عدم درک دیدگاه های دیگران که به تئوری ذهن مشهور است.
- عدم توجه مشترک
- نبود یا محدودیت در ارتباط چشمی
علائم رفتاری
- رفتار های تکراری مانند تکان خوردن ها، طی کردن مسیر های تکراری،گفتار های تکراری
- فاصله گرفتن از دیگران
- داشتن علایق وسواس گونه در موضوعات خاص
- داشتن مهارت های خاص برای مثال در زمینه ریاضیات یا موسیقی
- عدم توانایی در کنار آمدن با تغییرات روزمره
- علاقه مندی به قسمت های خاصی از یک شی مانند چرخ های یک ماشین یا قطعه های لگو
- اختلال در پردازش حسی
- اختلال خواب
در حدود ۲۵ تا ۵۰ درصد کودکان دارای اوتیسم به گفتار دست پیدا نمی کنند و دست یابی به آن بعد از ۵ سالگی نیز برای آن‌ها امری بسیار بسیار نادر است.
اوتیسم در بزرگسالان
اوتیسم اختلالی مادام العمر است و ممکن است برخی افراد در بزرگسالی تشخیص داده شوند. تاخیر در تشخیص ممکن است به خاطر این باشد که این افراد در طیف بالای عملکرد اوتیسم قرار دارند و علائم به صورتی است که در دوره های پیش از این قابل تشخیص نبوده است. البته می توان به این امر تشخیص های اشتباه پیشین مانند بیش فعالی و نقص توجه یا وسواس را نیز اضافه نمود.
